Onvergetelijk vrijwilligerswerk in het buitenland
Enkele blogberichten van Vides Brazilië 2015
Waar gaan we beginnen. We hebben zo veel te vertellen…
Na 24 uur onderweg te zijn, konden we in Cuiabá genieten van een plons in het zwembad van onze zusters. Het zwembad was dringend aan onderhoud toe. We zijn immers weer een jaar weggebleven, maar nu is het weer tiptop in orde.
Voor we echt starten met het vrijwilligerswerk hebben we eerst de toerist uitgehangen. Vier dagen, drie nachten en drie verschillende lodges in de Pantanal. ’s Ochtends werden we opgehaald door onze gids, Julio. Een zeer toffe man die heel veel wist van vogels, vogels, vogels en vogels. Soms vertelde hij ook iets over andere dieren en over de weg, de Transpantaneira, met enkele honderden bruggen en een verloop van 1 centimeter per kilometer (’t is maar dat je het weet). Hij zou ons de volgende dagen begeleiden.
De natuur is écht prachtig. Heel veel verschillende vogels, krokodillen (zelfs een ochtendwandeling gemaakt om de zonsopgang te zien tussen de kaaimannen), blauwe papegaaien (voor de kenners: Blue van de tekenfilm Rio), wasberen, herten, apen, vossen, miereneters… kruisten ons pad. Jammer genoeg leverde onze eeuwige zoektocht naar jaguars en poema’s niets op… .
Tijdens de tocht naar onze tweede lodge stopten we, na een lange hobbelige rit, plots aan een boerderij waar we moesten overstappen in een tractor met aanhangwagen. Elegant in de aanhangwagen geraken is niet aan iedereen gegeven, laat staan er elegant uit geraken. De eerste honderden meters leek de tractor en aanhangwagen een beetje overdreven, tot we aan de waterweg (diepte ongeveer 1 meter) kwamen, na een afsluiting van een weide te hebben geramd, waar we tussen de kaaimannen door reden. Filine ondervindt er nog altijd de problemen van: vlooien die zich een thuis hadden gevonden in de kussens die de pijn van het zitten op de houten banken moesten verzachtten. Haar poep viel in de smaak.
We hebben hier echt van ons verblijf genoten, ook al sprongen er kikkers uit het toilet, werden we opgegeten door de muggen en stonden sommige deelnemers er doodsangsten uit. Zo duwde Erica Wim bijna over boord tussen de kaaimannen en de piranha’s. Wim zei dat ze er zo beiden zouden invallen. Waarop Erica doodleuk antwoordde: “Jamaar, jij valt dan toch eerst in het water!”
In de namiddag zijn we dus gaan vissen op piranha’s. Bij de ene ging het al wat beter dan bij de andere (tussenstand: Filine: 12 (en een half) , Erica: 3, Wim en Sien: samen 3, elk 1,5 (die halve maakte een steile vlucht in de lucht maar onder het gejoel van de vreugdekreten konden ze ontsnappen. Blijven oefenen is de boodschap).
Voor het geval u ook op piranha’s wil gaan vissen, dit zijn de coördinaten die u moet ingeven op Google Maps: -16.5839548 -56.9063883. (Google Street View is helaas niet langs geweest, begrijpelijk als u ziet waar het ligt.)
Onze laatste lodge was echt een luxehotel: zwembad, grote en mooie kamers, groot buffet, mooi paadje naar de rivier, maar toch misten we de charme van onze vorige lodge. We maakten nogmaals een avond- en nachtsafari, maar deze keer konden we veel minder dieren spotten. Hier konden we nog eens de ‘elegantie’ tonen om op een rijtuig te geraken, dit keer een écht paard. Bij de ene lukte dat opnieuw beter dan bij de andere. Nadat Sien eerst een beetje had geoefend met een wilder paard kreeg ze een braaf paard aangeboden. Zo braaf dat het er na 100 meter de brui aan gaf en niet meer wilde stappen en dus moest voortgetrokken worden tot op het einde.
We zijn al benieuwd naar morgen. Dan begint het pas echt: speelplein aan de kindjes van de Pastoral. Spannend!
Tchau!! (op z’n Braziliaans)
Uw Braziliaanse kapoentjes. 21 juli 2015
Omdat jullie de spanning van ‘wachten op nieuws uit Brazilië’ niet langer aankunnen, zullen we maar weer iets van ons laten horen. We vinden het fijn dat jullie zo in grote getale onze blog gelezen hebben en naar de foto’s hebben gekeken, maar het is niet verboden om bij de nonkels en tantes, buren en vrienden nog wat reclame te maken voor onze avonturen.
DSC_0592Ondertussen zijn we al bijna een week hier en mogen we ons zo goed als volwaardige Guiratinezen noemen (Dat is de naam van de inwoners van de stad waarin we verblijven.).
Het is hier warm. Niet betrekkelijk warm of een beetje warm, maar écht warm. Volgens de zuster en Filine stelt het allemaal niet veel voor, want pas binnen een paar maand is het hier zomer en dan is het écht warm. De warmte is een niet vochtige doch drukkende warmte. ’s Avonds koelt het gelukkig af en dat helpt om te slapen. Ieder slaapt in zijn eigen kamertje (de ene hoort daar ’s morgens vroeg de hanen kraaien, de ander komt midden in de nacht op de gang staan omdat zij hoort roepen en nog iemand anders hoort een man de godganse nacht een vogel nadoen, Filine hoort niets, die slaapt). In Cuiaba, de dag van ons vertrek uit de hoofdstad van de Mato Grosso, was er een beetje regen, zo van die regen waar je door kan lopen zonder écht nat te worden, maar als je er in blijft staan voor een uurtje, je helemaal doorweekt bent.
We verblijven dus bij de zusters van Don Bosco of beter gezegd bij de zuster, want op dit ogenblik is alleen zuster Elza thuis. Ieder heeft zijn eigen optrekje dat voorzien is van een badkamertje, een ventilator en de nodige hoeveelheid muggen. De muggen zijn een beetje tam, je kan ze gewoon vangen met je handen, maar als je ze op de grond laat vallen dan komen de mieren zich aan de muggenlijkjes tegoed doen. Iedereen heeft ondertussen ook (te) warm water in de douche en we zijn bijna allemaal gewend om ons toiletpapier niet langer in de pot te gooien, maar in het desbetreffende vuilbakje. (Tussen ons gezegd en gezwegen het ene stulpje is al opgeruimder dan het andere, maar zolang iedereen zijn spullen kan terugvinden, is alles ok.)
Het belangrijkste van heel het gebeuren zijn uiteraard de kindjes. De vraag ligt al een tijdje op jullie lippen: hoe gaat het met de kindjes? De kindjes zijn er nog en wij leven nog. Ons activiteitenschema ziet er als volgt uit: in de voormiddag twee activiteiten, meestal een knutselactiviteit en een iets actievere bezigheid. We doen de activiteit telkens twee keer, één keer voor de kleintjes en één keer voor de grote kinderen. Na het middageten is er eerst een klein uurtje gitaar- of blokfluitles en DSC_0530daarna nog eens een activiteit voor iedereen samen. En hoe gaat dat allemaal… Over het algemeen zijn ze zeer enthousiast bij de spelletjes die we doen. Zo enthousiast dat ons favoriete spel ‘dode vis’ is geworden. Het spel bestaat er in dat de kinderen zo lang mogelijk doodstil op de grond moeten gaan liggen. Dat geeft ons als begeleiders even de mogelijkheid om op adem te komen. De knutselactiviteiten zijn ook altijd een schot in de roos. Bij knutselen zijn er drie categorieën van kindjes: zij die goed kunnen knutselen, zij die de gave niet hebben en zij die het niet willen kunnen. Deelnemen is belangrijker dan… Het zijn wel een beetje competitiebeesten, want bij de sport-spelen doen ze mee alsof hun leven er van af hangt (en ze verliezen niet graag).
De meeste kindjes hebben ook allemaal een verhaal, een hele hoop bagage die ze in hun jonge leven al moeten meedragen. We worden daar een beetje stil van. Maar des te meer doen we overdag ons best om hen enkele zorgeloze dagen te bezorgen.
Groeten aan iedereen!
Het is al lang geleden dat we het woord tot u allen gericht hebben. Toch willen we van de gelegenheid gebruik maken om u op de hoogte te houden van het feit dat we allemaal gezond en wel zijn.
Vorig weekend, ttz. twee weekends geleden, zijn we op bezoek geweest in het aards paradijs. De oppertante van de Pastoral bezit namelijk in het aards paradijs een ranch. Bij een ranch stellen we ons een boerderij voor met paarden, maar noch boerderij, noch paarden waren aanwezig. Wat was er wel: een gigantisch mooie rivier, een zwembad(je), een mega lekkere Braziliaanse BBQ, een Speedy-Gonzalvez boottocht, een dromerige hangmat, zalige zwempartijtjes en de oneindige gastvrijheid van de oppertante en haar echtgenoot. Puur genieten. (De weg naar het paradijs was iets minder paradijselijk, maar dat hadden we er graag voor over.) ’s Avonds gingen we voor de tweede keer naar carnaval met optredens op het plaatselijke plein, om moe maar tevreden in ons bed te kruipen en ’s anderendaags op te staan met super
kleine oogjes.Terug naar de realiteit dan. Gelukkig maar. Maandag stonden de kinderen te drummen om met ons te spelen. Na het weekend merken we wel dat ze ons een beetje gemist hebben. We moeten nog maar de poort binnenkomen IMG_3975en ze stormen op ons af om te knuffelen, te vertellen, op onze schoot te komen zitten, en vooral veel vragen te stellen waarop we af en toe een antwoordje kunnen geven.
De rode draad doorheen onze dagen is de muziekles. Zowel in de
voormiddag als in de namiddag hebben we een groepje om gitaar of blokfluit te leren. Dat is niet altijd eenvoudig. Soms is het ritme helemaal zoek of worden we
horendol van het constante gefluit. Maar het moet wel gezegd geworden: er zit talent in de bende. Nieuwe Gustavo Limas zijn in aantocht. Hou u alvast klaar voor de volgende Balada boa (Tsjetsjeteretsje Tsjetsjederetsje tsje tsje etc.).
IMG_4029Daarnaast doen we ook nog heel wat activiteiten. We speelden waterspelen, onder andere bekers op het hoofd, bekers omspuiten, sponzengevecht, flessen vullen, maar vooral nat worden, want dat kan hier allemaal geen kwaad. Tijdens het douchemoment hebben de jongens zelfs geen handdoek nodig, ze wachten gewoon tot ze opgedroogd zijn (binnen de 5 minuten). We deden teamspelen alla stoelengevecht, koningsbal, mijnenveger, levend dammen… en knutselactiviteiten allerhande: van weven met papieren stroken, over loombandjes maken, boten en vliegtuigen bouwen en kleuren en dan de eindeloos mooie dromenvangers, die na vijf dagen af zijn geraakt. De algemene tendens tijdens deze activiteiten is dat de ene het beter kan dan de andere, de andere het beter wil kunnen dan de ene, de ene gewoon te lui is en de andere het gewoon niet wil begrijpen. Maar toch zijn het schatjes van patatjes! DSC_0004
Omdat de school, Santa Therezinha (aan de overkant van de straat) zo jaloers is op onze fantastische activiteiten, werden we geconvoceerd om ook tijdens de speeltijd ons beste beentje voor te zetten. 120 kinderen werden op dinsdag zonder meer aan ons overgeleverd. Met 120 kinderen vlaggenstok spelen in drie cirkels en Chinese voetbal met 12 ballen is geen sinecure. De klap op de vuurpijl kwam er met de Big Fat Pony… hilarische taferelen. De directrice heeft zichzelf nog niet bezig gezien op het filmpje.
IMG_4018Het voorbije weekend was Guiratingees rustig. Vrijdagavond gingen we naar de shopping in Rondonopolis. Het is echter vooral de heen- en terugrit die we niet snel zullen vergeten (Praise the Lord). Op zaterdag hebben we ons leven (zonder het goed en wel te beseffen) geriskeerd tijdens de stadswandeling in het drugskwartier van de stad. ’s Avonds aten we pizza in het plaatselijke restaurant. Naar wekelijkse gewoonte werd er op zondag Belgisch gekookt en stond er verse tomatensoep en vol-au-vent op de menu. In de namiddag kregen de nageltjes van de dames een nieuwe beurt. Op zondagavond maakten we een schema van wat we allemaal nog moeten doen deze week. Maar zoals dat gaat met schema’s: veel te krap, veel te weinig tijd en constant aanpassen (en we zijn nog maar maandag).
Tchau!!!
Vides
Brusselstraat 289 - 1702 Groot-Bijgaarden
0473 40 55 28
info@vides.be
BE36 7360 4182 8181 - KREDBEBB