Blogberichten van Vides Mexico 2015

We zijn goed aangekomen in Mexico DF. Enkel Sofie haar slaapzak is losgekomen van haar bagaje en verloren gegaan …

Nadat we onze centen aan een top wisselkoers hebben gewisseld (1euro-18pesos), namen we een goekope taxi naar de zusters waar we met open armen werden ontvangen door de lieve Sor Imelda. De stad bezoeken hebben we nu al twee dagen op rij gedaan onder de vleugels van Andres, een 21-jarige Mexicaanse student die zijn Engels wil oefenen en ons zo de mooiste toeristische plekken laat zien. Het weer is aangenaam, niet te drukkend warm, mar warm genoeg om in t-shirt rond te lopen en toch ook al warm genoeg om de witte Seraphine helemaal rood te maken. Het eten is heel lekker, voorlopig kunnen we de tacos en de bonen nog helemaal niet beu. Vanavond nemen we de bus die ons naar Tuxla zal brengen, dar zullen we morgenochtend aankomen. De busreis wordt geschat op 12 uur … In Tuxla zullen we dan in het ruim van een pick-up kruipen die ons in 4 uur tijd naar Ocotepec zal brengen. Hier in MexicoDF is de internetverbinding nog redelijk goed, vandaar nog dit blogbericht zodat iedereen weet dat we het wel stellen en het helemaal naar onze zin hebben. Hopelijk is de verbinding in Ocotepec even goed zodat we af en toe nog eens verslag kunnen uitbrengen. Aan de ouders: het is hier zo leuk dat we jullie zelfs nog niet missen, behalve Dorien misschien, die had haar mama in de valies meegenomen als het kon. Maar geen zorgen mama van Dorien, ze is in goede handen bij ons :)

Nu moet ik afsluiten want ze verwachten mij aan het ontbijt. hasta la próxima vez.

Benjamin Vermeir (and the ladies) - 5 juli 2015

Een afsluitend blogberichtje,

Ondertussen zijn wij enkele dagen thuis, ik hoor u al denken: “Nu al?!” Inderdaad, nu al … helaas hebben wij onze reis vroegtijdig moeten stopzetten.

Omdat het merendeel van onze groep ernstig ziek was geworden (Charlotte en Benjamin hebben vermoedelijk het chinkungunya-virus opgelopen dat overdraagbaar is door muggen en de anderen,

buiten de ijzersterke Dorien (es una chica fuerte!!), hadden ernstige en minder ernstige buikklachten.)

en omdat er een chinkungunya-epidemie heerst in chiapas, hebben wij samen met de verzekering het zware besluit moeten nemen ons te laten repatriëren.

Dit is een droeve boodschap, omdat wij onze reis niet hebben kunnen afwerken en omdat wij niet het gevoel hebben volledig ons project voltooid te hebben …

Maar … veiligheid boven alles …

Bovendien, en ik spreek nu minstens uit eigen naam, zou ik de ervaring voor geen geld van de wereld willen gemist hebben, ook al was ze korter dan gepland en in mineur geëindigd.

Ik zal nooit vergeten wat ik allemaal heb meegemaakt deze zomer in Mexico en wat ik er van zal meedragen:

*De blije kinderen die overgelukkig waren met de aandacht die ze van ons kregen en de dankbaarheid die je voelt voor wat je doet.

*Hoe ik zelf enorm gegroeid ben als animator.

*Capitan Barbarossa en Bobette Esponja, Muis en Olifant, Yes Sir Yes!!

*Liefde, voor Mexico, voor de kinderen, voor elkaar, voor mensen in slechtere omstandigheden dan wijzelf.

*De lieve, bezorgde zusters.

*De interessante religieus getinte discussies en gesprekken met Zr Lies, we zijn het eens over het feit dat we het nooit helemaal eens zullen zijn ;) .

*Het blijvende beklijvende gevoel na de confrontatie met grote armoede en plaatselijke problematieken.

*De protesten tegen de corruptie.

*jammen met pepe en chai

*Dorien in Mexicaanse stijl de verjaardag van haar leven geven

*Zr Lies en Dorien een slagroomtaart-masker geven

*Het thuiskomen en een heel dubbel gevoel bij luxe voelen, enerzijds blij zijn met kleine dingen waar je vroeger nooit bij stilstond, anderzijds moeite hebben met het feit dat je de mensen daar diezelfde luxe niet kan geven.

*Jezelf erop betrappen af en toe Hannah Montana / Miley Cyrus – liedjes te neuriën/zingen/luisteren …

*Het maken van stro-mopjes missen.

*Nieuwe vrienden: dankjulliewel Dorien, Charlotte, Séraphine, Sofie, Zr Lies, Sor Imelda, Sor José, Sor Margharita, Sor Luz, Yessica, Pepe, Chai, Bryan, Nereida, Marie-Carmen, Andres, en nog zoveel mensen die ik nu even vergeet …

*Mooie en fijne avondwoordjes zoals het hartendoosje.

*Meer en beter nadenken over ontwikkelingshulp, ik ben me zeer bewust van het feit dat wat we gedaan hebben maar een hele kleine druppel op een hele hete plaat is, maar vele druppels vullen een emmer …

*Het fijne gevoel te weten dat dankzij al onze bijeengezamelde sponsorcenten de kinderen een jaarlang kunnen ontbijten en zonder honger aan de schooldag kunnen beginnen.

*Girls hit your hallelujah (whoo!) Girls hit your hallelujah (whoo!) Girls hit your hallelujah (whoo!)’Cause Uptown Funk gon’ give it to you’Cause Uptown Funk gon’ give it to you’Cause Uptown Funk gon’ give it to you Saturday night and we’re in the spot Don’t believe me, just watch (whoohooooohooooo!!!)

*De cucarachas en tarantula die Dorien en Charlotte meerdere hartaanvallen bezorgden, waardoor zij plots gilden en zo iedereen een hartaanval deden krijgen

*De sprankelende sterrenhemel in al even sprankelend gezelschap.

*…

*…

*… te veel om allemaal te kunnen neerschrijven

Het was kort … te kort … veel te kort … maar krachtig, heel krachtig.

Ooit zien ze me daar weer …

Met deze positieve noot wil ik het blogbericht afsluiten,

Nogmaals bedankt aan iedereen die mede heeft mogelijkgemaakt dat wij deze ervaring hebben kunnen opdoen!

Benjamin Vermeir - 30 juli 2015